در این کتاب دو نمایشنامه پیش روی خوانندگان است. آثار سورئالی که در آن ها رابطه ی پیچیده ی بین عناصر مختلف، تمایزات و تناقضات به بازی گرفته شده است و از زندگی روزمره ی محافظه کارانه فاصله دارد. نمایشنامه ها ترکیبی از تکنیک های تاتری و شم هنری نامحدود است.در “بزن بریم” شکل دراماتیک مرگ بهمراه یادآوری مرگ خودمان و احساس فناپذیری دلسردکننده ای نمایش داده می شود. خواننده در جایی از متن با شوک دراماتیک واقعی مواجه می شود که دوستان مرد متوفا، گیلاس دردست، دیوار چهارم را می شکنند و با جزئیات مرگ خود را بازگو می کنند.
در بخش دوم خواننده با دنیای تاریک مرد مرده همراه می شود. در پشت این صحنه ها، آرزوی برگشت به زندگی جسمانی نهفته است.
در صحنه ی آخر که فرآیند پایان ناپذیر تکرارِ زندگی پیرمرد است، لباس پوشیدن، از تخت بلند شدن، روی صندلی نشستن و سپس به تخت برگشتن و لباس ها را درآوردن، یادآور تکرار زندگی برای انسان های واپسین است. اما روزمرگی پرستار هم کم تراژدی بهمراه ندارد. این صحنه برایم یادآور این جمله است:
“شما عاشق کسانی هستید که از آنها مراقبت می کنید و عاشق کسانی که از شما مراقبت می کنند”.
کوتاه بودن نمایشنامه، پیام آور کوتاه بودن زندگی و جملاتی که ناتمام می مانند و ناگهان قطع می شوند، نشان از مرگ ناگهانی است.در “تنها گریخته”، نگاهی به واقعیت سیاسی موجود در دنیا وجود دارد. رها کردن بغض های خفه شده ی چهار زن در حیاط پشتی خانه و افشای رازهایشان با چنین مونولوگ های شگفت انگیزی، بیان از ترس های فاسد شده و محتومی است که ناگهان بیرون میریزد. شخصیت های عجیب و آخرالزمانی در دنیای پیش رو، در عین سادگی گیج کننده است.
با یک دعوت شروع می شود، و وقتی خانم جارت قدم به داخل می گذارد، تداعی گر آلیس در سرزمین عجایب است. پیرزن ها از نوه ها، شغل های سابق و سرگرمی هایشان صحبت می کنند. گاها یکی احساسات دیگری را به چالش می کشد و اتفاقا تصادفی نیست. اما در لحظاتی گنگ، پرده ای از اضمحلال آخرالزمانی نمایش داده می شود، داستان هایی از سیل هایی که زندگی را می بلعند، قحطی و طاعون ظاهرا پدیده های بی اهمیتی هستند که در برنامه ی آشپزی تلویزیون پخش می شوند. این صحنه ها بصورت غیر قابل بیانی به نگرانی های هر روزه ی ما متصل است و آن خیالات را باورپذیر میکند، مثل جایی که در نمایشنامه میخوانیم: “دوست داشتی چه پرنده ‌ای باشی؟”